ΛΕΥΚΑ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΑ ΑΓΑΠΗΣ

Αυτό το παιδί είναι όλα τα παιδιά.

Αυτή η αγάπη είναι η μία αγάπη των παιδιών , ο Ήλιος
που από φύση του ως φλόγα της ζωής σε άνθρωπο αγαπά όλα και τα πάντα που του χαμογελάνε και αυτό τους χαμογελά.
Το παιδί, ως καρπός αγάπης, θέλει όλα να τα παίζει, να τα αγγίξει και να τα χαίρεται.

Μα ήρθε η μαμά μια μέρα όταν αυτό το παιδί πήγε να παίξει με κάποιο αντικείμενο και του είπε: "Μη! Κακό!"

Και έκλαψε το παιδάκι και πόνεσε την πληγωμένη του αγάπη…

Και τότε η μαμά του έκανε "καλό καλό".
Και από τότε το παιδάκι έμαθε πως το να δίνεις αγάπη είναι κακό και το να παίρνεις αγάπη είναι καλό.
Μα και η μαμά του ευχαρίστησε την πληγωμένη του καρδιά, δίνοντάς του κάτι άλλο "να πρέπει να αγαπά και να παίζει". Έτσι διδάχτηκε το παιδάκι να ζητά αγάπη με κάποιο αντάλλαγμα.

… κλαψομοιριάζοντας να ζητιανεύει την αγάπη που αγαπά.

Και τα χρόνια περάσανε...
Και το παιδάκι έγινε ο σημερινός άνθρωπος…

Που αγάπη για αυτόν είναι….
η αληθινή αγάπη της καρδιάς του να μένει πάντα ορφανή.

Όλοι μιλάνε για την αγάπη...
Μα..
όλοι τους μόνοι ζούνε.
Όλοι την αγάπη την θέλουνε "λευκό περιστέρι".
Μα..
την αγαπάνε μόνο όταν η αγάπη κάθετε στο δικό τους το κλουβί φυλακισμένη.
Όλοι μιλάνε για τον πόνο τους και τα κακά που τους βρίσκουν...
Χωρίς κανείς τους να βλέπει τα κακά που οι ίδιοι έχουν φροντίσει μόνοι τους και εισέπραξαν.
Όλοι μιλάνε για καθαρά χωράφια της ψυχής τους.
Και στα έργα της αγάπης τους... σπέρνουν τσουκνίδες και πόνο σε ό,τι αγαπάνε.
Όλοι δείχνουν τον φωτεινό τους ήλιο...
Και όλοι τους τυφλοί για το σκοτάδι τους σου μιλάνε.

Αγάπη είναι τα μάτια του παιδιού, παιδιά μου...
που είναι ζωντανά ακόμα μέσα στου μεγάλου ανθρώπου την καρδιά…
Αυτήν την καρδιά,
που από παιδί φρόντισαν να γίνει μια πέτρα και σου μαρμαρώσανε τα παιδικά τα μάτια,
"σαν τα παιδιά γίνεσθε… σε αυτά ανήκει η βασιλεία των ουρανών"…
Εντός ημών είναι η βασιλεία των ουρανών παιδιά μου,
και ουρανός για τον ζωντανό καρπό του Θεού αγάπη είναι ο ζωντανός ναός... το σώμα της ψυχής σου ψυχή μου... παιδί μου.

Αγάπη μου,

ο ήλιος είναι η αγάπη από τα ζωντανά της γης τα περιστέρια για φως...
Χτυπώ παλαμάκια ...
και σηκώνονται προς τον ουρανό όλα της γης τα περιστέρια..
Μα...
τα περιστέρια εκείνη την στιγμή δεν ακολουθούν δρόμους και πορείες που τους χαράξανε κάποιοι άλλοι... και ούτε σκέπτονται τον φόβο... τα ζευγάρια του χωρισμού...
γιατί τα περιστέρια, αγάπη μου, παιδί μου

γνωρίζουν πως φύση είναι να ανήκεις στο αιώνιο σου ταίρι, από δυο σταγόνες νερό οι ψυχές να γίνονται μία αδιαίρετη και παντοτινή.
Και βαδίζουν στην ζωή προς το εξελίσσεσθαι και το γίγνεσθαι της αιώνιας αγάπης της "θεού αγάπης, δωρισμένης ψυχής".

Τα περιστέρια δεν παίζουν με την αγάπη, μα την ζουν.

ο βασιλιάς του δάσους