Ο ΠΙΝΑΚΑΣ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ

Ήταν κάποτε ένας βασιλιάς που θα έδινε βραβείο στο ζωγράφο εκείνο που θα έφτιαχνε τον καλύτερο πίνακα της ειρήνης. Πολλοί καλλιτέχνες προσπάθησαν. Ο βασιλιάς είδε όλους τους πίνακες, όμως μόνο δύο ήταν εκείνοι που πραγματικά του άρεσαν και θα έπρεπε να διαλέξει μεταξύ αυτών. Ο ένας πίνακας είχε μια ήρεμη λίμνη. Η λίμνη ήταν ένας τέλειος καθρέφτης και τα βουνά γαλήνια ορθώνονταν σαν πύργοι τριγύρω της. Και από πάνω, ο γαλάζιος ουρανός με λευκά χνουδωτά σύννεφα. Όλοι όσοι έβλεπαν τον πίνακα σκέφτονταν ότι αυτός είναι ο τέλειος πίνακας της ειρήνης. Ο άλλος πίνακας είχε και αυτός βουνά. Όμως αυτά ήταν κακοτράχαλα και γυμνά. Ο ουρανός ψηλά ήταν άγριος, έβρεχε και έριχνε αστραπές. Στην πλαγιά του βουνού έπεφτε με ορμή ένας αφρισμένος καταρράκτης. Το τοπίο δεν φαίνονταν καθόλου ειρηνικό. Όταν όμως ο βασιλιάς κοίταξε προσεκτικά, είδε πίσω από τον καταρράκτη ένα μικρό θάμνο σε μια σχισμή του βράχου. Στο θάμνο ένα πουλί είχε κάνει τη φωλιά του. Εκεί, στη μέση των άγριων ορμητικών νερών, καθόταν το πουλί πάνω στη φωλιά......η τέλεια ειρήνη.

Ποιος πίνακας νομίζετε ότι κέρδισε το βραβείο;

Ο βασιλιάς διάλεξε το δεύτερο πίνακα. Και ξέρετε γιατί; «Επειδή», εξήγησε ο βασιλιάς, «ειρήνη δε σημαίνει να είσαι σε ένα μέρος όπου δεν υπάρχει καθόλου θόρυβος, προβλήματα ή σκληρή δουλειά. Ειρήνη σημαίνει να είσαι τριγυρισμένος απ’ όλα αυτά και εντούτοις να είσαι ήρεμος μέσα σου. Αυτό είναι το αληθινό νόημα της ειρήνης».

Αγνώστου συγγραφέως

ΤΟ ΝΗΣΙ

Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν όλα τα συναισθήματα.

Εκεί ζούσαν η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη και όλα τα άλλα συναισθήματα. 

Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν.

Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή.

Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια.

Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μια λαμπερή θαλαμηγό.

Η Αγάπη τον ρωτάει: «Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί σου;»,

«Όχι, δεν μπορώ» απάντησε ο Πλούτος. «Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα».

Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία που επίσης περνούσε από μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος.

«Σε παρακαλώ βοήθησέ με» είπε η Αγάπη. 

«Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου» της απάντησε η Αλαζονεία.

Η Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από αυτή βοήθεια.

«Λύπη άφησέ με να έρθω μαζί σου».

«Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου» είπε η Λύπη.

Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία. 

Ήταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια.

Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή:

«Αγάπη, έλα προς τα εδώ! Θα σε πάρω εγώ μαζί μου!».

Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του.

Όταν έφτασαν στην στεριά ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο του.

Η Αγάπη γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε, ρώτησε την Γνώση:

«Γνώση, ποιος με βοήθησε»;

«Ο Χρόνος» της απάντησε η Γνώση.

«Ο Χρόνος;;» ρώτησε η Αγάπη. «Γιατί με βοήθησε η Χρόνος;»

Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με βαθιά σοφία της είπε: 

«Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη».

Αγνώστου συγγραφέως

Ο ΑΛΑΤΕΝΙΟΣ

Ξερό αλάτι μέσα σε γη,
σε ερήμους πάντα περπατά,
και πάντα να ρωτά ποιο είναι το αλάτι.

Ένα κουκλάκι κάθε άνθρωπος που «αλατένιο» το λένε και ερωτάει σε όλοι την γη:
«Ποιος είμαι που είμαι ποιος είμαι κα που πάω...;;»
Και πάντα η τρέχουσα απάντηση:
«πάψε να ρωτάς αλατένιε...ένα ξερό κουκλάκι είσαι...μέσα σε όλη την γη».

«Μα μια μέρα αδέλφια μου... συνάντησα μια θάλασσα...
Και μου μίλησε ένα κύμα...‘
--Που πας αλατένιε;;;
Ποια η πορεια και ποιος ο σκοπός ;;;
--Και τρόμαξα αγαπητά μου αδέλφια....Και έπεσα στα πόδια και ρώτησα ο φτωχός
«ξέρεις ποιός είμαι....και που θα πάω;»
τότε μου μίλησε η θάλασσα και πάλι μου είπε:
«δοκίμασε λίγο το κύμα μου...δοκίμασε το και θα το δείς»
και βούτηξα το ποδαράκι μου μέσα στην θάλασσα ...μα ξαφνικά!!!
«θάλασσα!!! που πήγαν τα δαχτυλάκια μου;; τι γίνετε ποιος είμαι και που πάω;;»

Τότε πάλι μίλησε η θάλασσα και μου είπε...
μην φοβάσαι αλατένιε, βούτα άφοβα και εγώ εκεί θα σε οδηγήσω στην πατρίδα τις ψυχής σου».
Τότε με μιας βούτηξα δίχως πίσω να δω, και ο φόβος εξαφανίστηκε,
αυτόν τον έκαψε το μητρικό το αλάτι,
Και όλο ρώταγα προς την θάλασσα...»ποιός είμαι και που πρέπει να πάω;;;»
Και πάντα η ίδια απάντηση...

«ψάξε στα βαθιά μου αλατένιε εκεί που σου φέγγει ο πόνος,

εκεί θα βρεις αυτό που εσύ είσαι».

Δεν κράτησε η αγωνία μου για πολύ… σύντομα έλιωνα μέσα στον χρόνο... ήταν ο βράχος του εγώ… που έσπαγε στον χρόνο… και βρέθηκα ξαφνικά στα κύματα... να μην είμαι εδώ να μην είμαι εκεί... μα ούτε πιο πάνω η πιο κάτω· μα απαλλαγμένος από το ξερό το αλάτι…

και να φωνάζω σαν όαση σε πηγή...

«επιτελους τώρα ξέρω... είμαι η θάλασσα!»

Ο Βασιλιάς του Δάσους

ΠΕΤΑΛΟΥΔΟ-ΣΤΑΛΙΔΕΣ

Καταραμένη ζωή !!! ακούστηκε μια φωνή,
την ώρα που έπαιζα με την φλογέρα μου στο δάσος,
κάνω μία τα χόρτα στην άκρη και τι να δω !
μια κάμπια να κλαίει και να οδύρεται...

-τι έχεις κάμπια μου και ....
-οϊμέ στην συμφορά μου αφέντη μου, να την βράσω τέτοια ζωή, σκουλήκι  γεννήθηκα και σκουλήκι θα πεθάνω, ιδού  ο ταφος μου, επιτέλους πάω να κοιμηθώ,... ο έρμος να πεθάνω...

Η Αγάπη του δάσους

Δέντρο μου, μοναχικό που καρτεράς της άνοιξής σου τα λουλούδια,
πόσο σε ζηλεύω καλό μου, πόσο πολύ σε θαυμάζω!
Μοναχή ψυχή, μέσα στην έρημο των ανθρώπων την αγάπη,
χωρίς να σε νοιάζει η ιστορία,
ή τι λένε για σένα οι λόγιοι, θνητοί.
Δέντρο μου μοναχό, εκεί στον κάμπο, που δροσοσταλίδες οι σκέψεις μου, στα κλαδιά σου ακουμπάνε.
Πες μου το μυστικό σου, πως γίνεται μέσα στην παγωνιά της μοναξιάς σου να ζεις, μέσα στο παγωμένο σου κορμί;

ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΜΑΓΕΜΕΝΟ ΔΑΣΟΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Μέσα στο μαγεμένο δάσος της ψυχής,

τα συναισθήματα είναι οι νότες της μαγικής προσευχής,

που όποιο τραγούδι παίζουν,

αυτό επικρατεί και στην ψυχή…

Ανέμους παίζεις στην ψυχή σου,

Θύελλες θερίζεις στην γη σου.

Αυτό που νιώθεις δημιουργεί και όχι αυτό που σκέπτεσαι.

Και όταν φόβος επικρατεί,

τότε αυτό επικρατεί σε αυτό που φοβάσαι,

Αυτό-αρρωσταίνει αυτός που ξέρει πως είναι φιλο-άρρωστος ή ευαίσθητος.

Αυτό που πιστεύεις γίνεται και όχι αυτό που σκέπτεσαι,

Άλλωστε εκεί που η καρδιά λέει ναι εκεί τα χείλη λένε πολλές φορές όχι.

Σοφός δεν είναι αυτός που ξέρει

μα αυτός που δεν ξέρει.

Τότε άλλωστε ανοίγει και η γνώση των ουρανών.

Αυτός που ξέρει είναι αυτός που είναι από μόνος του ένας άλλος Θεός,

είναι αυτός που μέσα στην άγνοια του νου,

κρατά την ψυχή να κοιτά βουβή, να κάθεται και να μην του μιλάει.

Ο άνθρωπος προσπαθεί να φτάσει σε δόξα και σε νου την θέοση...

και ο Θεός την ίδια ώρα κάθεται στον Παράδεισο απολαμβάνοντας την ανθρώπινη του υπόσταση του.

ο βασιλιάς του δάσους

Ο ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ

Μέσα στου δάσους τα κλαδιά...
παίζανε οι νεράιδες με τα ξωτικά... κρυφτό...
ώσπου στα ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή να φωνάζει.....!!

παιδιάααααααααααααααααα!!!!
παιδιάαααααααααα!!!!
ο Καραγκιόζης !!!!

τότε ξεπρόβαλαν τρέχοντας και χαρούμενα τα παιδιά ...να βρουν τον καραγκιόζη... να τους πει από εκείνα τα ωραία του... και όλα μαζί να τραγουδήσουν και να γελάσουν... μα όταν είδαν τον καραγκιόζη... όλοι πάγωσαν... ο καραγκιόζης γερασμένος και κουρασμένος... πεινασμένος και φτωχός... ζητούσε πολιτικό άσυλο... και κλαίγοντας φώναζε... εάλω η παράγκα μου... στους τούρκους ως Τούρκο με πουλήσανε... λυπηθείτε με και Έλληνας θέλω να πεθάνω...
και τότε ο βασιλιάς του δάσους φρόντισε....
και του χαρίσανε μια νέα παράγκα... μέσα στην καρδιά του δάσους, περιτριγυρισμένος με μανιταρόσπιτα, γεμάτα με νεραϊδούλες, ξωτικούλια και στοιχειά και παιδάκια να παίζουν... και ο καραγκιόζης να ξεκουράζετε και να τα βλέπει και να γελάει.   

******

Έτσι μας λένε... έξω Έλληνα από την Ελλάδα.

Το ένδυμα της αγάπης στην γη παγώνει την καρδιά από το θείο κάλλος της.
Οι καλοί για να είναι πιο καλοί από τους κακούς, τους καταστρέφουν καίγοντάς τους στην κόλαση τους.

Οι θεολόγοι μαλώνουν για το δόγμα των αιρετικών…
η δικαιοσύνη υπηρετεί τους κλέφτες και απατεώνες μασόνους...
και οι ανθρωποφάγοι και παιδεραστές στην γη βασιλεύουν... κατακλέβοντας την Ελλάδα και την ανθρωπιά ...στο ζυγό της σκλαβιάς.



ο βασιλιάς του δάσους

ΔΙΔΑΧΕΣ

Φθόνος - Κατάκριση

Όπως η σκουριά φθείρει το σίδηρο, έτσι ο φθόνος φθείρει την ψυχή που τον κατέχει.

Εάν γίνεις κριτής, να γίνεις σαν σύμβουλος.

Πολλές φορές βλέπουμε την φανερή αμαρτία του αδερφού, όμως την κρυφή μετάνοια δεν βλέπουμε.

Κακία

Οποιοδήποτε κακό κι αν έπαθες, δεν είναι τόσο μεγάλο, όσο θα είναι το κακό, που θα προξενήσεις στον εαυτό σου, όταν διατηρείς στην ψυχή σου την μνησικακία. Διότι πώς θα πετύχεις την συγχώρηση, που εσύ δεν δίνεις στους άλλους;

Η κακία που αποσιωπάται είναι ύπουλη αρρώστια μέσα στην ψυχή.

Από 2 κακούς αγριότερος είναι εκείνος που ούτε τους πεθαμένους παύει να κακολογεί.

Οι περισσότερο κακοί άνθρωποι είναι εκείνοι που δεν θέλουν να συγχωρήσουν.

Το σφάλμα που δημοσιεύεις για να βλάψεις τον χρήσιμο άνθρωπο είναι μια μαρτυρία της αρετής του.

ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα μικρό χωριό. Οι κάτοικοι ήταν πανέξυπνοι, δημιουργικοί, με πλούσια πνευματικά αγαθά. Τα χωράφια τους έδιναν πλούσιες σοδειές και ήταν όλοι ευχαριστημένοι. Ένα ποτάμι περνούσε δίπλα από το χωριό και το δροσερό νεράκι του πότιζε την γη και τους χωριανούς. Όμως είχαν ένα πρόβλημα. Ο κάθε ένας από αυτούς είχε ιδιαίτερη αδυναμία σε ένα χρώμα. Άλλος στο κόκκινο, άλλος στο κίτρινο, άλλος στο πράσινο, άλλος στο μπλε κτλ. Η αδυναμία που είχε ο καθένας στο αγαπημένο του χρώμα ήταν τόση που τους τύφλωνε. Κοιτούσε ο ένας το γείτονα του άλλου με μισό μάτι και με μεγάλη απέχθεια. Σε κάθε ευκαιρία ο ένας τσακωνόταν με τον άλλο εξαιτίας των χρωμάτων.

Είχαν φτάσει σε τέτοιο σημείο, που όταν κάτι δεν πήγαινε καλά, ο ένας κατηγορούσε τον άλλον ρίχνοντας την ευθύνη στα χρώματα!

Η κρίση των γαϊδάρων… Μια διδακτική ιστορία

Μια μέρα εμφανίσθηκε σε ένα χωριό ένας άνδρας με γραβάτα. Ανέβηκε σε ένα παγκάκι και φώναξε σε όλο τον τοπικό πληθυσμό ότι θα αγόραζε όλα τα γαϊδούρια που θα του πήγαιναν, έναντι 100 ευρώ και μάλιστα μετρητά.

Οι ντόπιοι το βρήκαν λίγο περίεργο, αλλά η τιμή ήταν πολύ καλή και όσοι προχώρησαν στην πώληση γύρισαν σπίτι με το τσαντάκι γεμάτο και το χαμόγελο στα χείλη.

Ο άνδρας με τη γραβάτα επέστρεψε την επόμενη μέρα και πρόσφερε 150 ευρώ για κάθε απούλητο γάιδαρο, κι έτσι οι περισσότεροι κάτοικοι πούλησαν τα ζώα τους. Τις επόμενες ημέρες προσέφερε 300 ευρώ για όσα ελάχιστα ζώα ήταν ακόμα απούλητα με αποτέλεσμα και οι τελευταίοι αμετανόητοι να πουλήσουν τα γαϊδούρια τους.

Η Τιποτένια

Ένα από τα παραμυθάκια μου.....που πάντα είναι αφιερωμένο σε όλο τον κόσμο. ..μα με πολύ αγάπη γραμμένο για τα γλυκά μου τα παιδάκια. ..και στου φεγγαριού την γη.
***

Μέσα στου δάσους τα κλαδιά,
παίζουν οι νεράιδες και τα ξωτικά.
Μα μία μικρή νεράιδα, ήταν μονάχη στην άκρη της λίμνης λυπημένη,
ως που στα ξαφνικά ακούστηκε η φωνή του ανέμου να αναγγέλλει:
«Τρέξτε νεράιδες, τρέξτε ξωτικά,
στο δάσος θα`ρθεί την Κυριακή, ο Πατέρας Βασιλιάς.
Αγάπη στα παιδιά του να προσφέρει».

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΧΡΥΣΕΣ ΕΛΑΦΙΝΕΣ

Μια φορά και έναν τέλειο καιρό...
μέσα στα βάθη του βουνού,
εκεί στο νεραϊδένιο δάσος... έξω από την καλύβα του βασιλιά… καθόμασταν οι νεράιδες τα ξωτικούλια, τα αγγελούνια και τα στοιχειά, και ακούγαμε παραμύθια από τον βασιλιά του δάσους...
ως που στα ξαφνικά......!!!!!!!!!!!!!
ακούστηκαν φωνές από το βάθος:

''ΒΟΗΘΕΙΑ ΒΟΗΘΕΙΑ ΠΑΓΙΔΑ !!! ΒΟΗΘΕΙΑ ΒΟΗΘΕΙΑ ΠΑΓΙΔΑ !!!''

Ο βασιλιάς του δάσους

Σαν τον αετό μέσα στον αέρα,
ταξίδια στον χρόνο πετώ,
κεντώντας  τις ημέρες, τρυπώντας τις νύχτες...

με ένα σακίδιο στους ώμους τον κόσμο γυρνώ...

και όπου πάω με φωνάζουν …ο προφήτης.

Στις μαύρες κουρτίνες του αύριο,

αναμμένα βέλη  πετώ

στο τώρα της καρδιάς μου.
Και χάνομαι στο μαύρο, βλέποντας πόσο φως χωράει να το γεμίσω.